Het regent weer

Afgelopen anderhalve week dacht ik in een soort droom-Nederland rond te lopen. Wat een zon, wat een temperatuur. En het was nieteens onnatuurlijk warm, niet benauwd, gewoon heerlijk zomers. Ik begon al te denken aan nieuwe kleren voor de zomer, maar die roze wolk bleek in een grijze te zijn veranderd toen ik vanochtend uit het raam keek. De regen kwam weer met bakken uit de hemel. Als ik nu naar buiten kijk zie ik weer het Nederland wat ik ken - nat, regenachtig en groen - maar ik weet niet of ik daar zo blij mee ben.

Gelukkig zijn er genoeg zomerse dingen om me op te verheugen. Zo vindt in augustus het festival deBeschaving weer plaats in Utrecht, en die heeft dit jaar gezorgd voor een fijne line-up. Onder andere zijn de Babyshambles, Mystery Jets, GEM, Voicst, Kaizers Orchestra en SoKo uitgenodigd. Verder is Pinkpop nu echt nog maar een paar weken ver weg, ik kijk er hard naar uit. Ik hoop heel stiekem, ookal durf ik het eigenlijk niet, dat de zon dan weer non-stop schijnt.

Een maand later

Precies een maand later lijkt het me tijd voor een update.
What's up? Nou, ik heb een tentamenweek verpest en zit nu dus goed in de stress voor school, ben maar liefst twee keer op vakantie geweest en er is deze maand eindelijk wat vaart/vooruitgang gekomen in het radiomaken bij Maarssen. En het weer is geweldig geweest natuurlijk.

Verder ben ik erachter gekomen dat ik dus echt slecht ben in tijd steken om dit soort sites te updaten. Iedere dag zie ik wel iets om me heen waarvan ik denk 'he, daar kan ik over schrijven, dat zullen mensen leuk vinden'. Zo zat ik vanochtend in de bus tegenover een meisje die van zichzelf al zo chagrijnig keek dat het ronduit fascinerend was. Haar kleding was duidelijk gekocht bij iets duurdere winkels dan de gemiddelde student zich kan veroorloven, maar haar haar zat in een rommelige staart. Ze had wat eyeliner onder haar ogen gesmeerd, wat haar half vermoeide blik nog wat versterkte. Verwoed zat ze op een groot stuk kauwgom te kauwen, en al op de helft van de busreis ramde ze op het stopknopje, slingerde zichzelf omhoog en marcheerde naar de uitgang. Ik heb een beetje medelijden met haar, want ik denk dat ze nieteens echt chagrijnig was. Ik denk dat ze gewoon een slecht uiterlijk had geerfd van haar te rijke ouders. Ach.

En zo voort. Door dit soort kleine dingen wordt het leven niet saai, mijns inziens.

Oh ja, ik heb nieuwe schoenen. Ze lopen nog niet lekker, een foto volgt nog.

wie weet tot over een, twee maanden.

Hehe, poe poe

Het is weer echt een zondag-zondag van het ergste soort. Gisteravond bar weinig gedaan maar toch laat op bed, het vriendje bleef overnachten. Vandaag moest 'ie ook weer weg, want ik moest van het ouderlijk gezag aan school werken. Ja, goed gelezen: na een verschrikkelijk drukke tentamenweek mag ik nog steeds keihard aan school gaan werken. Reden weten?

Maandag 7 april, tien uur 's ochtends. Tijd om te beginnen aan de afronding van het boekverslag en een aantal opdrachten van engels. Rond de klok van drie zijn die af. Dan een tijdje niks doen, pauze. Vervolgens: ik kijk even een boek in, kijk terug naar mijn computer die nog levenslustig staat te zoemen, ineens wordt het stil en valt de (pas acht maanden oude) Macbook uit. En gaat niet meer aan. Twintig keer op power drukken, gebeurt niks. Hulplijn gebeld, kreeg een of andere belg aan de telefoon: wat een leven hebben die mensen. Het hele gesprek klonk van zijn kant als pure routine. Ach, het hielp allemaal niets. In paniek naar de Apple-winkel in Woerden gebeld, of ze m snel konden maken. Ja hoor, kon best. Het enige probleem was het het inmiddels al vier uur 's middags was, en de winkel werkelijk onvindbaar bleek te zijn. Dinsdag beter.
Nou ja, beter? Bij de winkel is er een aantal uur aan gesleuteld, maar het probleem kon niet getraceerd worden. Gevolg: hij moet opgestuurd worden, en ik ben twee weken lang computer-loos.

Oke, ik kan best twee weken zonder computer, maar waar ik echter niet zonder kan zijn mijn schoolopdrachten.. die, je raadt het al, nog op de Macbook stonden, nog niet uitgeprint en ik heb er uiteraard geen backup van. Snel de leraren van Interviewen en Engels gemaild, maar helaas pour moi! Ik mag fijn alle opdrachten overnieuw gaan maken. Frustrerend!

Dan nog iets wat mijn humeur van de week weer een beetje ophaalde: het interview met Peter Faber. Zeer geslaagd, al zeg ik het zelf. Afgesproken in de eersteklas restauratie op spoor 2b, Amsterdam CS. Prachtige locatie. Wat mij betreft een goed interview afgenomen, de man praatte honderduit. Die opdracht is dus in ieder geval ingeleverd, maar nu ben ik bang dat ik echt (weer!) ga beginnen aan het herschrijven van de andere opdrachten.

Echt, wish me luck.

Tijd voor paaseieren!

Ik heb er al een hele tijd naar uitgekeken: Pasen.

Ik heb precies in beeld gehad wanneer de vastentijd begon, al doe ik daar uiteraard niet aan. Wel balansen, maar dat is wat anders, en dat is niet verplicht. Vanaf het begin van de vastentijd is voor mij het aftellen begonnen; nog maar 40 dagen tot pasen! 39! 38!.

Waarom hou ik van Pasen?
Omdat ik van de zon hou. Ik hou van licht, van kleur, de overgang van winter naar lente, en ik hou absoluut niet van kou, regen en wind. Van mij mag de zomer komen, met stranden, slippers, te korte broekjes en een gebruinde huid.
En Pasen is daar nou precies het begin van! Morgen is het 'witte donderdag' (geen idee overigens wat er toen is gebeurd, 2000 jaar geleden, mijn ouders zijn lichtelijk gefaald in de katholieke opvoeding, maar dat terzijde), en ook precies de dag dat de lente begint. En voor mij is het dubbel zo leuk: ik deel dan precies 8 maanden van mijn leven met metalvriend Mike. Goed he! Ik vestig echt records.

Hoe mijn paasweekend er precies uit gaat zien, weet ik nog niet, maar ik zal er nog verslag van doen. Ik vermoed dat het paaseieren, nog meer paaseieren en een aantal gourmetstellen bevat.

Onder het stof vandaan

Na echt bijna een half jaar niet meer gespeeld te hebben, heb ik gisteren weer mijn gitaar onder het stof vandaan gehaald. Ik ben nooit echt goed geweest in gitaarspelen, heb het wel altijd leuk gevonden. Echter, zoals bij veel dingen, heb ik wel altijd een bepaalde drijfveer nodig om te spelen. Voor mij werkt het gewoon niet om iets op te pakken en iets ermee te doen, zonder doel. Nu had ik een nieuw doel: ik krijg gitaarles van vriend Mike en ik had de dag daarvoor (zondag dus) een paar liedjes geleerd, beginnend bij het niveau-Ramones. Dat is makkelijk te doen, zo'n drie akkoorden per liedje.

Gisteren dus een half uur gespeeld, mijn fototoestel had zelfs nog tijd er een foto van te maken:

Vreemde delicatessen en oude bekenden

Bepaalde dingen zijn voor sommige mensen heel normaal, terwijl die voor anderen totaal onbekend kunnen zijn. Zo is het ook met insecten eten. In veel Afrikaanse en Aziatische landen is dit al honderden jaren een ware delicatesse, sprinkhanen worden daar in het wild gevangen en geroosterd, om daarna de vleugels en pootjes eraf te trekken en ze met tientallen tegelijk te verorberen. In de Lion King zien ze er zelfs bijna smakelijk uit. Nadat de leeuw Simba eerst een vies gezicht trekt bij het zien van al die krioelende beestjes proeft hij ze toch, om vervolgens uit te roepen "slijmerig... maar smakelijk!"
Bij mij ging het ook ongeveer zo. Het hele verhaal begon met het bedenken van welke items we nou weer gingen produceren voor de Campusradio-vrijdag.

Ik was de dag daarvoor bij toeval op een kort filmpje van RTV utrecht gestuit waarbij een verslaggever een delicatessewinkel in Utrecht bezocht, om de nieuwste aanwinst te bewonderen: insecten voor te eten. Kort, niet erg diepgaand interview met de eigenaar, er werden een paar klanten gefilmd die de beestjes gingen proeven. Dat was televisie, 'wij bij radio', konden dat nog wel eens gladjes overdoen. Dus ging ik, na een belletje naar de betreffende winkel aan de Nachtegaalstraat te Utrecht, met mijn Marantz-recordsetje op pad. Uiteraard begon het te regenen, dus ik kwam als een verzopen kat in die winkel aan. De eigenaar stond mij vriendelijk te woord en het is opzich een leuk interview geworden. Toen kwam natuurlijk de vraag waar ik me al de hele ochtend op heb zitten... verheugen? "Ehm, zou ik er misschien een paar mogen proeven..?" Uiteraard mocht dat, en ik kreeg als eerste de meelwormen toegereikt. Ze zagen er nog behoorlijk levend uit, maar de eigenaar verzekerde me dat ze echt dood waren en dat het alleen leek alsof ze nog leefden omdat ze zo glibberig waren. He, lekker. Voorzichtig stak ik er een in mijn mond. Ik durfde er bijna niet op te kauwen, ik ben altijd bang voor dingen die vies zijn om op te kauwen. Toch was dat onvermijdelijk, en ik hoorde het wormpje met veel geknars vermaald worden in mijn mond. De winkelier lachte, want blijkbaar ging mijn gezicht van heel vies en onwillig kijkend naar verbaasd en opgelucht - hakuna matata, het was best lekker! "Het smaakt een beetje naar... nootjes! Nieteens naar dieren!" Eigenlijk best lekker dus, hoewel de psychologische drempel behoorlijk groot was. Daarna kwam de sprinkhaan, die er nog meer als een echt levend beest uit zag dan de meelwormen. Terwijl de sprinkhaan me nog boos aankeek werden de pootjes, vleugels en tenslotte het hoofd eraf geplukt. Deze knarste iets harder maar smaakte vrijwel hetzelfde. Vanwege het hogere knarsgehalte vond ik die toch wat minder lekker, en koos ervoor om een zakje meelwormen mee naar huis te nemen zodat ik er meer mensen mee kon terroriseren. Later, op straat, is het me gelukt ze aan twee hard giechelende meisjes te voeren, die precies dezelfde reactie hadden. Nou goed, het resultaat is op http://typo3.ivm.hu.nl/typo3/index.php?id=8049 te beluisteren.

Dan nog de oude bekenden. Vrijdagavond stond ik in de keuken met Mike, toen ik door het raam iemand de voordeur zag naderen. Toen ik zag wie het was, keek ik waarschijnlijk nog verraster dan toen ik ontdekte dat meelwormen best lekker waren. Het was een oude vriendin, die van mijn nulde tot ongeveer mijn twaalfde toch wel mijn allerbeste vriendin was. Ik herinner me niet zo heel veel meer van vroeger, maar in wat ik me nog herinner kwam zij vrijwel altijd voor. Nu had ik haar al een hele tijd niet gezien, laat staan eens goed gesproken, en nu stond ze voor de deur. Weliswaar kwam ze voor de buurvrouw, maar ze kwam toch even langs. Ik bleef me erover verwonderen hoe erg ze was veranderd. Ik herkende haar nog wel, en ze was nog steeds dezelfde persoon, maar tegelijkertijd zo veranderd. Het was echt fijn om weer bij te praten, en natuurlijk worden er dan weer herinneringen opgehaald.

Hmm, good old times.

Wauw!

Wat een Pinkpop-lineup! Aangezien ik op het moment van de persconferentie op school/utrecht centraal was, heb ik het niet zelf live kunnen volgen, maar ik werd via sms en bel geupdate door vriendje Mike. Ik heb veel vreemde blikken geoogst met mijn enthousiaste geschreeuw.

Ziehier!

Vrijdag 30 mei:

Metallica
Incubus
Floggin Molly
Alter Bridge
SAT2D
Porcupine Tree

Zaterdag 31 mei

Foo Fighters
Kaiser Chiefs
Editors
KT Tunstall
Moke
The Verve
Novastar
Bad Religion
Groove Armada
Justice

Zondag 1 juni

Rage Against The Machine
Queens of the Stone Age
Racoon
Gavin Degraw
Fiction Plane
Counting Crows
Serj Tankian
Hives
Cavallera Conspiracy
Wombats
Patrick Watson
Kate Nash
Pete Murray
Saybia
Roisin Murphy

Dat wordt genieten, zou ik zeggen. Queens of the stone age, Bad religion, the Hives, the Verve, Kaiser Chiefs, Incubus en Flogging Molly, naast de headliners, er nog bij.

Hoe ik er verder voor sta? Moe, en helaas twee onvoldoendes voor de tentamenweek. Spelling was, naar verwachting, een onvoldoende, helaas filosofie ook. Dat wordt een herkansing dus.

Stiekem vind ik de nieuwe plaat van Kane wel goed, ondanks dat ik een hekel heb aan het stemgeluid van Dinand Woesthoff. Die overigens geeneens Dinand heet, maar heel anders. Ach, je moet wat he.

Powermetal

Alweer een week geleden sinds mijn laatste blog.

Vandaag weer een zaterdag zoals ik ze al zovaak heb meegemaakt. Te laat uit bed komen, een uur lang ontbijten met de Volkskrant, douchen, aankleden, computer, de was doen, werken, en vanavond weer Mike zien.

Vandaag kreeg ik een aparte, doch leuke vraag. Namelijk, of ik misschien een tekst voor een powermetal liedje zou kunnen schrijven. Ik ben zelf nog niet zo heel lang bekend met het fenomeen powermetal, maar ik moet zeggen, stiekem vind ik het gewoon hele vette muziek, ondanks het hoge uitsloversgehalte en de metal-verheerlijkende teksten ("We will riiiiiiise!").

Maargoed, de band van vriend Mike voor wie ik de tekst ga schrijven is al bezig met het schrijven van de opzwepende powermetalriffs, en ik moet nu nog een onderwerp bedenken voor de tekst. Ik heb echter geen idee hoe het liedje gaat, hoe lang ie moet zijn en waar het in godsnaam over moet gaan.

Om inspiratie op te doen heb ik wat teksten van metalbands als Hammerfall opgezocht.
Die gaan ongeveer zo:

Behold the skies, the port of heaven
Take the stairway down to hell
The gate is open, live the curse
We set aside our dreams and visions
We are one, we will unite
At the Threshold of the universe
WE WILL RIIIIIISE!

Conclusie: veel woorden gebruiken die je in een normale conversatie nooit zou gebruiken.

Ik begin het te voelen. De powermetal-emotie. Het moet Groots worden. Verheerlijkend. Het moet melodisch zijn, en zo in elkaar zitten dat een man met een verschrikkelijk hoge stem het moeiteloos kan zingen. Wauw. Ja, het gaat 'm helemaal worden.

Allied forces, mighty brethen, in a vesture of decay..

Zes maanden

Ja. Zes maanden alweer. De helft van een jaar. Een miniscuul deel van een mensenleven. Maar zes maanden is de tijd die ik inmiddels heb doorgebracht met Mike, en hij heeft daarmee al mijn records op het gebied van relaties verbroken.
Ten eerste: dit is de eerste relatie waarbij ik het idee heb van whow! hier wil ik nog wel mee verder.
Ten tweede: ik ben niet bang om voor de zomer een vakantie te boeken voor ons twee. Daarbij zie ik ook niet op tegen de midweek Zeeland met mijn familie, oma, en Mike. Geen gevaar, geen twijfel.
Ten derde: het gaat voorbij het oppervlakkige. Het is meer dan fijn om iemand te hebben met wie je kan lachen, echt verschrikkelijk veel lol kan maken en gewoon urenlange gesprekken mee kan hebben.

Na, genoeg geslijm. Het is wel allemaal waar, dat wel. Ik ga nu aan onze hoera-we-hebben-zes-maanden-cd beginnen. Vaak zijn we lekker kritisch op elkaars muziekkeuze, hoewel die qua stijl nog vrij dicht bij elkaar ligt. Het resultaat: we maken allebei een cd, met daarop liedjes waarvan we vinden dat de ander die eeeigenlijk wel goed moet vinden. Dat is nog eens werken aan je relatie, niet waar?

Hoe sta ik er verder voor? Druk, druk. De nog te lezen kranten stapelen zich op en op mijn what-to-do lijstje is nog bar weinig afgestreept. Achja. Ik heb mooi wel weer drie achten voor filosofie binnengesleept.

Tot zover.

Verslaggeving 20/11

Zo'n twee maanden geleden werden wij, eerstejaars studenten journalistiek, tijdens de eerste les verslaggeving erop uit gestuurd. In groepjes van twee de Uithof over, op zoek naar een geschikte kantine om een mooi sfeerverslag over te schrijven. Niels S. en ik werden naar de kantine van de faculteit wis- en scheikunde gestuurd, het Kruyt-gebouw, gestuurd. Het resultaat: dit stukje en een heleboel lovende woorden (plus de beoordeling: een 8) van de leraar.

In de kantine van het Kruyt-gebouw worden je nachtmerries werkelijkheid

Om half drie precies is de kantine van de faculteit Scheikunde op de Uithof, beter bekend als het Kruyt-gebouw, vrijwel uitgestorven. Sterker nog, afgezien van een enkele schoonmaakster die de laatste stofjes van een steriel witte tafel afveegt, lijkt het er niet op dat hier vandaag al enige activiteit heeft plaatsgevonden. Het is niets meer als een zaal die uit verveling wordt schoongehouden.
De twee planten die de ruimte, ongeveer met een grootte van een aantal klaslokalen, van zuurstof voorzien zien er uitgedroogd uit. Gedestilleerd water is blijkbaar niet voedzaam genoeg voor dit groen. Ook de cappuccino uit een van de twee automaten lijkt een niet te definieren brouwsel met hoog misselijkheidsgehalte van eigen bodem.

Ah, eindelijk bezoekers. Ze lijken al gewend te zijn aan het feit dat hier nergens een bar, laat staan een buffet met gezellige kantinejuffrouw te vinden is en trekken met somber gezicht hun zak voorgesneden volkorenbrood van de dichtsbijzijnde Spar tevoorschijn.
Het ontbreken van een buffet is niet het enige wat hier te wensen overlaat. De mintgroene stoelen en het laagpolige tapijt lijken erop te wijzen dat hier sinds 1982 niets meer aan het interieur gedaan is. Jan des Bouvrie zou bij het zien van deze inrichting spontaan een rolberoerte krijgen. Grote borden die door de hele ruimte aan de kappen van de tl-buizen hangen maken nog eens duidelijk dat roken ten strengste verboden is. Dit alles maakt samen met het ontbreken van menselijk gezelschap en voedsel de kantine tot een kil, weinig uitnodigend consumptiehok.

Een paar verbaasd kijkende studenten van midden twintig die onder de brandschone ramen met zwaar versleten vitrage zitten te studeren vinden het ook wel jammer dat hun kantine er niet als een 'echte kantine' uitziet. 'Maarja, je raakt eraan gewend. En het past ook wel bij het gebouw. En ons eten nemen we mee van thuis of halen we elders'.

Wanneer je in een kantine als deze zit blijkt ook hoezeer geur de juiste sfeer kan brengen. Waar je in een normale kantine zit te watertanden van de damp van verse warme broodjes met kaas en rundvleessoep ruikt het hier waarnaar het in het hele gebouw naar ruikt: chemische explosies.

Het is duidelijk. De kantine van het Kruyt-gebouw is zonder enige twijfel het meest mislukte experiment ooit uitgevoerd door de Scheikundigen aan de Uithof.

Studiemateriaal

Aantekeningen, Media-Ethiek, readers, een hele stapel Volkskranten, boeken, boeken, en nog eens boeken.. het hoort allemaal bij mijn studiemateriaal.

Nu mijn opdrachten voor filosofie succesvol zijn afgerond en opgestuurd naar het e-mailadres van de betreffende docent, kan ik me vol overgave gaan storten op volgende week: vier tentamens verspreid over twee dagen. Het lijkt altijd heel weinig wanneer je in je agenda kijkt en ziet dat er maar twee echte 'leervakken' zijn. Wat een beetje jammer is, is dat je voor het ene vak 500 pagina's plus aantekeningen moet leren, en voor het andere vak kranten van twee weken, en twee boeken van 3 a 400 pagina's each. Achja, en dan wat schrijfwijzers, en mijn engelse kijk- en luistervaardigheid oefenen.

Ik kom er allemaal wel doorheen, maar ik ben toch weer blij als het woendagavond allemaal achter de rug is.

Hitsige kat

Wij mensen hebben geen officiele paringstijd. Sterker nog, wanneer we er eenmaal aan zijn begonnen, houden we meestal niet meer op. Het hele jaar door, in een zweterig tentje of in een koude schuur, kan er gepaard worden. Bij dieren is dat meestal anders. De jongen dienen in de lente of in de zomer geboren te worden, vermoedelijk omdat de jongen beter groeien wanneer het warm is. Het gevolg hiervan is wel dat de meeste dieren, afhankelijk van de draagtijd, op zoek gaan naar een partner rond het einde van de winter.

Mijn kat, geboren afgelopen mei, heeft nu de tijd bereikt dat hij 'vruchtbaar' is. Of nouja, vruchtbaar, zegmaar puberaal. Hij heeft nog hardere schijt aan onze regels dan voorheen, hij eet alsof zijn leven ervan afhangt en verkent zijn territorium steeds enthousiaster. Blijkbaar dwingen zijn hormonen hem er op dit moment toe om op zoek te gaan naar een mooie poes, die hij kan verleiden om vervolgens met zijn nog altijd kleine gestalte te bespringen. Gevolg: kat Jack rent naar buiten, ziet dat er niemand buiten is, rent weer naar binnen. Zodra hij ook maar het minste of geringste geluid hoort staat Jack alweer te miauwen bij de deur, en te horen aan het volume van zijn gemauw is het bijna een bevel. Waarna wij zuchtend maar weer de deur open maken, en hij weer op jacht kan, de krolse kat uithangen.

Dit alles is zo'n drie weken geleden begonnen. Sindsdien is het van kwaad naar erger geworden, en zo gebeurde het dat kat Jack gisterenavond niet meer wist waar hij het zoeken moest van geilheid.

Na zijn vaste ritueel (om negen uur 's avonds samen met het jongste broertje mee naar boven - paar uur slapen - rond elf uur weer naar beneden - eten - zeuren om nog meer eten) merkte hij op dat er een mooi exemplaar van het vrouwlijke geslacht buiten in zijn territorium rondliep. We hoorden haar geluiden maken, en Jack hoorde dit duidelijk ook. Hij begon te ijsberen over de leuningen van de bank voor het raam. Zo nu en dan legde hij zijn poten tegen het glas aan, om te kijken of hij er echt niet doorheen kon. Hoopvol naar ons kijkend mauwde hij zachtjes, terwijl hij probeerde de poes niet uit het oog te verliezen. Na een tijdje was hij het zat dat wij rustig op de bank bleven zitten en de deur maar niet open maakten, dus hij besloot voor de harde aanpak te gaan. Met rinkelend belletje huppelt hij naar mij toe, begint te spinnen en me kopjes te geven. Na een tijdje bijt hij zachtjes in mijn hand en probeert hij me over te halen mee te lopen naar de deur. Uiteraard reageer ik hier niet op, het is al elf uur geweest, hij moet zo naar bed! Nu wordt hij echter echt boos. Harder en harder mauwt hij, tegen het raam op springend. Eindelijk druipt de poes af. Ze houdt op met haar krolse geluiden, en gaat op zoek naar een andere vruchtbare mannetjespoes. Teleurgesteld gaat kat Jack met zijn buik tegen een muur aan liggen. Hij zucht nog eens diep, en het lijkt erop alsof hij weet dat dit een van zijn laatste kansen is geweest. Ik heb altijd al het idee gehad dat katten je gewoon kunnen verstaan als je aan de telefoon met de assistente van de dierenarts spreekt: "Ja, goedenmiddag, met Marit van Leeuwen. Ik wou graag een afspraak maken om mijn kat Jack te laten castreren. Ja het is echt nodig. Acht maanden oud. Walmolen. Ja klopt. Woensdag? Perfect. Ja prima. Oke, is geregeld. Tot dan!"

Vandaag is het dinsdag, vanavond zal Jack zijn laatste maal als vruchtbare kater krijgen. Het voelt toch raar: uit ervaring weet ik dat katten na zo'n ingreep, die toch relatief klein is (sneetje - ballen eruit - sneetje dicht), vaak veranderen. Het lijkt wel alsof je een stukje vuur dooft. Wie weet zullen ze nog wel seks hebben, hoewel ik niet weet of dat uberhaupt kan zonder hun testikels. Ach ja. Het zij zo. Sorry, Jack.

No. 1

Tsja, alles moet ergens beginnen. Zo ook een blog. Ik weet van mezelf dat ik niet goed ben in 'beginnen', ik moet altijd een zeer sterke drijfveer of motivatie hebben. Maar als die eerste streep eenmaal gepasseerd is dan gaat het ineens hard. Zodra er een eindresultaat in zicht komt, wil ik daar naartoe werken.

Wat precies het eindresultaat van een blog is weet ik niet, maar aangezien ik vaak nogal sterke schrijf-drang heb vond ik dit een goede manier om mezelf te 'uiten'.

Achja. En dan nog even voor de mensen die mij nog niet kennen:

Marit, zeventien-en-een-half jaar oud, opleiding journalistiek aan de HU te Utrecht, woont nog thuis temidden van twee broertjes en een zusje, een vader en een moeder, gaat over zes dagen al een halfjaar met haar lief.

Op het moment ben ik hard bezig met het afronden van het tweede blok van het eerste jaar van mijn opleiding, en dat brengt een aparte paradox met zich mee: stress tegenover verveling. Stress, want er moeten nogal wat opdrachten ingeleverd worden. In je eerste jaar kan ik me geen studievertraging veroorloven, dus het moet gedaan worden. En dat is dus juist wat me zo tegenstaat. Dus, drie dagen voor de deadlines ben ik nog nergens aan begonnen. Gevolg: verveling, want ik doe niks, terwijl ik speciaal voor de afronding van blok 2 een week vrij heb gekregen.

Dan wil ik graag deze blog afsluiten met een quote uit de Volkskrant, katern Het Betoog, van afgelopen zaterdag: "Huilen maar, Hillary, Huilen maar."