Afgelopen anderhalve week dacht ik in een soort droom-Nederland rond te lopen. Wat een zon, wat een temperatuur. En het was nieteens onnatuurlijk warm, niet benauwd, gewoon heerlijk zomers. Ik begon al te denken aan nieuwe kleren voor de zomer, maar die roze wolk bleek in een grijze te zijn veranderd toen ik vanochtend uit het raam keek. De regen kwam weer met bakken uit de hemel. Als ik nu naar buiten kijk zie ik weer het Nederland wat ik ken - nat, regenachtig en groen - maar ik weet niet of ik daar zo blij mee ben.
Gelukkig zijn er genoeg zomerse dingen om me op te verheugen. Zo vindt in augustus het festival deBeschaving weer plaats in Utrecht, en die heeft dit jaar gezorgd voor een fijne line-up. Onder andere zijn de Babyshambles, Mystery Jets, GEM, Voicst, Kaizers Orchestra en SoKo uitgenodigd. Verder is Pinkpop nu echt nog maar een paar weken ver weg, ik kijk er hard naar uit. Ik hoop heel stiekem, ookal durf ik het eigenlijk niet, dat de zon dan weer non-stop schijnt.
vrijdag 16 mei 2008
dinsdag 13 mei 2008
Een maand later
Precies een maand later lijkt het me tijd voor een update.
What's up? Nou, ik heb een tentamenweek verpest en zit nu dus goed in de stress voor school, ben maar liefst twee keer op vakantie geweest en er is deze maand eindelijk wat vaart/vooruitgang gekomen in het radiomaken bij Maarssen. En het weer is geweldig geweest natuurlijk.
Verder ben ik erachter gekomen dat ik dus echt slecht ben in tijd steken om dit soort sites te updaten. Iedere dag zie ik wel iets om me heen waarvan ik denk 'he, daar kan ik over schrijven, dat zullen mensen leuk vinden'. Zo zat ik vanochtend in de bus tegenover een meisje die van zichzelf al zo chagrijnig keek dat het ronduit fascinerend was. Haar kleding was duidelijk gekocht bij iets duurdere winkels dan de gemiddelde student zich kan veroorloven, maar haar haar zat in een rommelige staart. Ze had wat eyeliner onder haar ogen gesmeerd, wat haar half vermoeide blik nog wat versterkte. Verwoed zat ze op een groot stuk kauwgom te kauwen, en al op de helft van de busreis ramde ze op het stopknopje, slingerde zichzelf omhoog en marcheerde naar de uitgang. Ik heb een beetje medelijden met haar, want ik denk dat ze nieteens echt chagrijnig was. Ik denk dat ze gewoon een slecht uiterlijk had geerfd van haar te rijke ouders. Ach.
En zo voort. Door dit soort kleine dingen wordt het leven niet saai, mijns inziens.
Oh ja, ik heb nieuwe schoenen. Ze lopen nog niet lekker, een foto volgt nog.
wie weet tot over een, twee maanden.
What's up? Nou, ik heb een tentamenweek verpest en zit nu dus goed in de stress voor school, ben maar liefst twee keer op vakantie geweest en er is deze maand eindelijk wat vaart/vooruitgang gekomen in het radiomaken bij Maarssen. En het weer is geweldig geweest natuurlijk.
Verder ben ik erachter gekomen dat ik dus echt slecht ben in tijd steken om dit soort sites te updaten. Iedere dag zie ik wel iets om me heen waarvan ik denk 'he, daar kan ik over schrijven, dat zullen mensen leuk vinden'. Zo zat ik vanochtend in de bus tegenover een meisje die van zichzelf al zo chagrijnig keek dat het ronduit fascinerend was. Haar kleding was duidelijk gekocht bij iets duurdere winkels dan de gemiddelde student zich kan veroorloven, maar haar haar zat in een rommelige staart. Ze had wat eyeliner onder haar ogen gesmeerd, wat haar half vermoeide blik nog wat versterkte. Verwoed zat ze op een groot stuk kauwgom te kauwen, en al op de helft van de busreis ramde ze op het stopknopje, slingerde zichzelf omhoog en marcheerde naar de uitgang. Ik heb een beetje medelijden met haar, want ik denk dat ze nieteens echt chagrijnig was. Ik denk dat ze gewoon een slecht uiterlijk had geerfd van haar te rijke ouders. Ach.
En zo voort. Door dit soort kleine dingen wordt het leven niet saai, mijns inziens.
Oh ja, ik heb nieuwe schoenen. Ze lopen nog niet lekker, een foto volgt nog.
wie weet tot over een, twee maanden.
zondag 13 april 2008
Hehe, poe poe
Het is weer echt een zondag-zondag van het ergste soort. Gisteravond bar weinig gedaan maar toch laat op bed, het vriendje bleef overnachten. Vandaag moest 'ie ook weer weg, want ik moest van het ouderlijk gezag aan school werken. Ja, goed gelezen: na een verschrikkelijk drukke tentamenweek mag ik nog steeds keihard aan school gaan werken. Reden weten?
Maandag 7 april, tien uur 's ochtends. Tijd om te beginnen aan de afronding van het boekverslag en een aantal opdrachten van engels. Rond de klok van drie zijn die af. Dan een tijdje niks doen, pauze. Vervolgens: ik kijk even een boek in, kijk terug naar mijn computer die nog levenslustig staat te zoemen, ineens wordt het stil en valt de (pas acht maanden oude) Macbook uit. En gaat niet meer aan. Twintig keer op power drukken, gebeurt niks. Hulplijn gebeld, kreeg een of andere belg aan de telefoon: wat een leven hebben die mensen. Het hele gesprek klonk van zijn kant als pure routine. Ach, het hielp allemaal niets. In paniek naar de Apple-winkel in Woerden gebeld, of ze m snel konden maken. Ja hoor, kon best. Het enige probleem was het het inmiddels al vier uur 's middags was, en de winkel werkelijk onvindbaar bleek te zijn. Dinsdag beter.
Nou ja, beter? Bij de winkel is er een aantal uur aan gesleuteld, maar het probleem kon niet getraceerd worden. Gevolg: hij moet opgestuurd worden, en ik ben twee weken lang computer-loos.
Oke, ik kan best twee weken zonder computer, maar waar ik echter niet zonder kan zijn mijn schoolopdrachten.. die, je raadt het al, nog op de Macbook stonden, nog niet uitgeprint en ik heb er uiteraard geen backup van. Snel de leraren van Interviewen en Engels gemaild, maar helaas pour moi! Ik mag fijn alle opdrachten overnieuw gaan maken. Frustrerend!
Dan nog iets wat mijn humeur van de week weer een beetje ophaalde: het interview met Peter Faber. Zeer geslaagd, al zeg ik het zelf. Afgesproken in de eersteklas restauratie op spoor 2b, Amsterdam CS. Prachtige locatie. Wat mij betreft een goed interview afgenomen, de man praatte honderduit. Die opdracht is dus in ieder geval ingeleverd, maar nu ben ik bang dat ik echt (weer!) ga beginnen aan het herschrijven van de andere opdrachten.
Echt, wish me luck.
Maandag 7 april, tien uur 's ochtends. Tijd om te beginnen aan de afronding van het boekverslag en een aantal opdrachten van engels. Rond de klok van drie zijn die af. Dan een tijdje niks doen, pauze. Vervolgens: ik kijk even een boek in, kijk terug naar mijn computer die nog levenslustig staat te zoemen, ineens wordt het stil en valt de (pas acht maanden oude) Macbook uit. En gaat niet meer aan. Twintig keer op power drukken, gebeurt niks. Hulplijn gebeld, kreeg een of andere belg aan de telefoon: wat een leven hebben die mensen. Het hele gesprek klonk van zijn kant als pure routine. Ach, het hielp allemaal niets. In paniek naar de Apple-winkel in Woerden gebeld, of ze m snel konden maken. Ja hoor, kon best. Het enige probleem was het het inmiddels al vier uur 's middags was, en de winkel werkelijk onvindbaar bleek te zijn. Dinsdag beter.
Nou ja, beter? Bij de winkel is er een aantal uur aan gesleuteld, maar het probleem kon niet getraceerd worden. Gevolg: hij moet opgestuurd worden, en ik ben twee weken lang computer-loos.
Oke, ik kan best twee weken zonder computer, maar waar ik echter niet zonder kan zijn mijn schoolopdrachten.. die, je raadt het al, nog op de Macbook stonden, nog niet uitgeprint en ik heb er uiteraard geen backup van. Snel de leraren van Interviewen en Engels gemaild, maar helaas pour moi! Ik mag fijn alle opdrachten overnieuw gaan maken. Frustrerend!
Dan nog iets wat mijn humeur van de week weer een beetje ophaalde: het interview met Peter Faber. Zeer geslaagd, al zeg ik het zelf. Afgesproken in de eersteklas restauratie op spoor 2b, Amsterdam CS. Prachtige locatie. Wat mij betreft een goed interview afgenomen, de man praatte honderduit. Die opdracht is dus in ieder geval ingeleverd, maar nu ben ik bang dat ik echt (weer!) ga beginnen aan het herschrijven van de andere opdrachten.
Echt, wish me luck.
woensdag 19 maart 2008
Tijd voor paaseieren!
Ik heb er al een hele tijd naar uitgekeken: Pasen.
Ik heb precies in beeld gehad wanneer de vastentijd begon, al doe ik daar uiteraard niet aan. Wel balansen, maar dat is wat anders, en dat is niet verplicht. Vanaf het begin van de vastentijd is voor mij het aftellen begonnen; nog maar 40 dagen tot pasen! 39! 38!.
Waarom hou ik van Pasen?
Omdat ik van de zon hou. Ik hou van licht, van kleur, de overgang van winter naar lente, en ik hou absoluut niet van kou, regen en wind. Van mij mag de zomer komen, met stranden, slippers, te korte broekjes en een gebruinde huid.
En Pasen is daar nou precies het begin van! Morgen is het 'witte donderdag' (geen idee overigens wat er toen is gebeurd, 2000 jaar geleden, mijn ouders zijn lichtelijk gefaald in de katholieke opvoeding, maar dat terzijde), en ook precies de dag dat de lente begint. En voor mij is het dubbel zo leuk: ik deel dan precies 8 maanden van mijn leven met metalvriend Mike. Goed he! Ik vestig echt records.
Hoe mijn paasweekend er precies uit gaat zien, weet ik nog niet, maar ik zal er nog verslag van doen. Ik vermoed dat het paaseieren, nog meer paaseieren en een aantal gourmetstellen bevat.
Ik heb precies in beeld gehad wanneer de vastentijd begon, al doe ik daar uiteraard niet aan. Wel balansen, maar dat is wat anders, en dat is niet verplicht. Vanaf het begin van de vastentijd is voor mij het aftellen begonnen; nog maar 40 dagen tot pasen! 39! 38!.
Waarom hou ik van Pasen?
Omdat ik van de zon hou. Ik hou van licht, van kleur, de overgang van winter naar lente, en ik hou absoluut niet van kou, regen en wind. Van mij mag de zomer komen, met stranden, slippers, te korte broekjes en een gebruinde huid.
En Pasen is daar nou precies het begin van! Morgen is het 'witte donderdag' (geen idee overigens wat er toen is gebeurd, 2000 jaar geleden, mijn ouders zijn lichtelijk gefaald in de katholieke opvoeding, maar dat terzijde), en ook precies de dag dat de lente begint. En voor mij is het dubbel zo leuk: ik deel dan precies 8 maanden van mijn leven met metalvriend Mike. Goed he! Ik vestig echt records.
Hoe mijn paasweekend er precies uit gaat zien, weet ik nog niet, maar ik zal er nog verslag van doen. Ik vermoed dat het paaseieren, nog meer paaseieren en een aantal gourmetstellen bevat.
dinsdag 26 februari 2008
Onder het stof vandaan
Na echt bijna een half jaar niet meer gespeeld te hebben, heb ik gisteren weer mijn gitaar onder het stof vandaan gehaald. Ik ben nooit echt goed geweest in gitaarspelen, heb het wel altijd leuk gevonden. Echter, zoals bij veel dingen, heb ik wel altijd een bepaalde drijfveer nodig om te spelen. Voor mij werkt het gewoon niet om iets op te pakken en iets ermee te doen, zonder doel. Nu had ik een nieuw doel: ik krijg gitaarles van vriend Mike en ik had de dag daarvoor (zondag dus) een paar liedjes geleerd, beginnend bij het niveau-Ramones. Dat is makkelijk te doen, zo'n drie akkoorden per liedje.
Gisteren dus een half uur gespeeld, mijn fototoestel had zelfs nog tijd er een foto van te maken:
Gisteren dus een half uur gespeeld, mijn fototoestel had zelfs nog tijd er een foto van te maken:
zondag 24 februari 2008
Vreemde delicatessen en oude bekenden
Bepaalde dingen zijn voor sommige mensen heel normaal, terwijl die voor anderen totaal onbekend kunnen zijn. Zo is het ook met insecten eten. In veel Afrikaanse en Aziatische landen is dit al honderden jaren een ware delicatesse, sprinkhanen worden daar in het wild gevangen en geroosterd, om daarna de vleugels en pootjes eraf te trekken en ze met tientallen tegelijk te verorberen. In de Lion King zien ze er zelfs bijna smakelijk uit. Nadat de leeuw Simba eerst een vies gezicht trekt bij het zien van al die krioelende beestjes proeft hij ze toch, om vervolgens uit te roepen "slijmerig... maar smakelijk!"
Bij mij ging het ook ongeveer zo. Het hele verhaal begon met het bedenken van welke items we nou weer gingen produceren voor de Campusradio-vrijdag.
Ik was de dag daarvoor bij toeval op een kort filmpje van RTV utrecht gestuit waarbij een verslaggever een delicatessewinkel in Utrecht bezocht, om de nieuwste aanwinst te bewonderen: insecten voor te eten. Kort, niet erg diepgaand interview met de eigenaar, er werden een paar klanten gefilmd die de beestjes gingen proeven. Dat was televisie, 'wij bij radio', konden dat nog wel eens gladjes overdoen. Dus ging ik, na een belletje naar de betreffende winkel aan de Nachtegaalstraat te Utrecht, met mijn Marantz-recordsetje op pad. Uiteraard begon het te regenen, dus ik kwam als een verzopen kat in die winkel aan. De eigenaar stond mij vriendelijk te woord en het is opzich een leuk interview geworden. Toen kwam natuurlijk de vraag waar ik me al de hele ochtend op heb zitten... verheugen? "Ehm, zou ik er misschien een paar mogen proeven..?" Uiteraard mocht dat, en ik kreeg als eerste de meelwormen toegereikt. Ze zagen er nog behoorlijk levend uit, maar de eigenaar verzekerde me dat ze echt dood waren en dat het alleen leek alsof ze nog leefden omdat ze zo glibberig waren. He, lekker. Voorzichtig stak ik er een in mijn mond. Ik durfde er bijna niet op te kauwen, ik ben altijd bang voor dingen die vies zijn om op te kauwen. Toch was dat onvermijdelijk, en ik hoorde het wormpje met veel geknars vermaald worden in mijn mond. De winkelier lachte, want blijkbaar ging mijn gezicht van heel vies en onwillig kijkend naar verbaasd en opgelucht - hakuna matata, het was best lekker! "Het smaakt een beetje naar... nootjes! Nieteens naar dieren!" Eigenlijk best lekker dus, hoewel de psychologische drempel behoorlijk groot was. Daarna kwam de sprinkhaan, die er nog meer als een echt levend beest uit zag dan de meelwormen. Terwijl de sprinkhaan me nog boos aankeek werden de pootjes, vleugels en tenslotte het hoofd eraf geplukt. Deze knarste iets harder maar smaakte vrijwel hetzelfde. Vanwege het hogere knarsgehalte vond ik die toch wat minder lekker, en koos ervoor om een zakje meelwormen mee naar huis te nemen zodat ik er meer mensen mee kon terroriseren. Later, op straat, is het me gelukt ze aan twee hard giechelende meisjes te voeren, die precies dezelfde reactie hadden. Nou goed, het resultaat is op http://typo3.ivm.hu.nl/typo3/index.php?id=8049 te beluisteren.
Dan nog de oude bekenden. Vrijdagavond stond ik in de keuken met Mike, toen ik door het raam iemand de voordeur zag naderen. Toen ik zag wie het was, keek ik waarschijnlijk nog verraster dan toen ik ontdekte dat meelwormen best lekker waren. Het was een oude vriendin, die van mijn nulde tot ongeveer mijn twaalfde toch wel mijn allerbeste vriendin was. Ik herinner me niet zo heel veel meer van vroeger, maar in wat ik me nog herinner kwam zij vrijwel altijd voor. Nu had ik haar al een hele tijd niet gezien, laat staan eens goed gesproken, en nu stond ze voor de deur. Weliswaar kwam ze voor de buurvrouw, maar ze kwam toch even langs. Ik bleef me erover verwonderen hoe erg ze was veranderd. Ik herkende haar nog wel, en ze was nog steeds dezelfde persoon, maar tegelijkertijd zo veranderd. Het was echt fijn om weer bij te praten, en natuurlijk worden er dan weer herinneringen opgehaald.
Hmm, good old times.
Bij mij ging het ook ongeveer zo. Het hele verhaal begon met het bedenken van welke items we nou weer gingen produceren voor de Campusradio-vrijdag.
Ik was de dag daarvoor bij toeval op een kort filmpje van RTV utrecht gestuit waarbij een verslaggever een delicatessewinkel in Utrecht bezocht, om de nieuwste aanwinst te bewonderen: insecten voor te eten. Kort, niet erg diepgaand interview met de eigenaar, er werden een paar klanten gefilmd die de beestjes gingen proeven. Dat was televisie, 'wij bij radio', konden dat nog wel eens gladjes overdoen. Dus ging ik, na een belletje naar de betreffende winkel aan de Nachtegaalstraat te Utrecht, met mijn Marantz-recordsetje op pad. Uiteraard begon het te regenen, dus ik kwam als een verzopen kat in die winkel aan. De eigenaar stond mij vriendelijk te woord en het is opzich een leuk interview geworden. Toen kwam natuurlijk de vraag waar ik me al de hele ochtend op heb zitten... verheugen? "Ehm, zou ik er misschien een paar mogen proeven..?" Uiteraard mocht dat, en ik kreeg als eerste de meelwormen toegereikt. Ze zagen er nog behoorlijk levend uit, maar de eigenaar verzekerde me dat ze echt dood waren en dat het alleen leek alsof ze nog leefden omdat ze zo glibberig waren. He, lekker. Voorzichtig stak ik er een in mijn mond. Ik durfde er bijna niet op te kauwen, ik ben altijd bang voor dingen die vies zijn om op te kauwen. Toch was dat onvermijdelijk, en ik hoorde het wormpje met veel geknars vermaald worden in mijn mond. De winkelier lachte, want blijkbaar ging mijn gezicht van heel vies en onwillig kijkend naar verbaasd en opgelucht - hakuna matata, het was best lekker! "Het smaakt een beetje naar... nootjes! Nieteens naar dieren!" Eigenlijk best lekker dus, hoewel de psychologische drempel behoorlijk groot was. Daarna kwam de sprinkhaan, die er nog meer als een echt levend beest uit zag dan de meelwormen. Terwijl de sprinkhaan me nog boos aankeek werden de pootjes, vleugels en tenslotte het hoofd eraf geplukt. Deze knarste iets harder maar smaakte vrijwel hetzelfde. Vanwege het hogere knarsgehalte vond ik die toch wat minder lekker, en koos ervoor om een zakje meelwormen mee naar huis te nemen zodat ik er meer mensen mee kon terroriseren. Later, op straat, is het me gelukt ze aan twee hard giechelende meisjes te voeren, die precies dezelfde reactie hadden. Nou goed, het resultaat is op http://typo3.ivm.hu.nl/typo3/index.php?id=8049 te beluisteren.
Dan nog de oude bekenden. Vrijdagavond stond ik in de keuken met Mike, toen ik door het raam iemand de voordeur zag naderen. Toen ik zag wie het was, keek ik waarschijnlijk nog verraster dan toen ik ontdekte dat meelwormen best lekker waren. Het was een oude vriendin, die van mijn nulde tot ongeveer mijn twaalfde toch wel mijn allerbeste vriendin was. Ik herinner me niet zo heel veel meer van vroeger, maar in wat ik me nog herinner kwam zij vrijwel altijd voor. Nu had ik haar al een hele tijd niet gezien, laat staan eens goed gesproken, en nu stond ze voor de deur. Weliswaar kwam ze voor de buurvrouw, maar ze kwam toch even langs. Ik bleef me erover verwonderen hoe erg ze was veranderd. Ik herkende haar nog wel, en ze was nog steeds dezelfde persoon, maar tegelijkertijd zo veranderd. Het was echt fijn om weer bij te praten, en natuurlijk worden er dan weer herinneringen opgehaald.
Hmm, good old times.
woensdag 13 februari 2008
Wauw!
Wat een Pinkpop-lineup! Aangezien ik op het moment van de persconferentie op school/utrecht centraal was, heb ik het niet zelf live kunnen volgen, maar ik werd via sms en bel geupdate door vriendje Mike. Ik heb veel vreemde blikken geoogst met mijn enthousiaste geschreeuw.
Ziehier!
Vrijdag 30 mei:
Metallica
Incubus
Floggin Molly
Alter Bridge
SAT2D
Porcupine Tree
Zaterdag 31 mei
Foo Fighters
Kaiser Chiefs
Editors
KT Tunstall
Moke
The Verve
Novastar
Bad Religion
Groove Armada
Justice
Zondag 1 juni
Rage Against The Machine
Queens of the Stone Age
Racoon
Gavin Degraw
Fiction Plane
Counting Crows
Serj Tankian
Hives
Cavallera Conspiracy
Wombats
Patrick Watson
Kate Nash
Pete Murray
Saybia
Roisin Murphy
Dat wordt genieten, zou ik zeggen. Queens of the stone age, Bad religion, the Hives, the Verve, Kaiser Chiefs, Incubus en Flogging Molly, naast de headliners, er nog bij.
Hoe ik er verder voor sta? Moe, en helaas twee onvoldoendes voor de tentamenweek. Spelling was, naar verwachting, een onvoldoende, helaas filosofie ook. Dat wordt een herkansing dus.
Stiekem vind ik de nieuwe plaat van Kane wel goed, ondanks dat ik een hekel heb aan het stemgeluid van Dinand Woesthoff. Die overigens geeneens Dinand heet, maar heel anders. Ach, je moet wat he.
Ziehier!
Vrijdag 30 mei:
Metallica
Incubus
Floggin Molly
Alter Bridge
SAT2D
Porcupine Tree
Zaterdag 31 mei
Foo Fighters
Kaiser Chiefs
Editors
KT Tunstall
Moke
The Verve
Novastar
Bad Religion
Groove Armada
Justice
Zondag 1 juni
Rage Against The Machine
Queens of the Stone Age
Racoon
Gavin Degraw
Fiction Plane
Counting Crows
Serj Tankian
Hives
Cavallera Conspiracy
Wombats
Patrick Watson
Kate Nash
Pete Murray
Saybia
Roisin Murphy
Dat wordt genieten, zou ik zeggen. Queens of the stone age, Bad religion, the Hives, the Verve, Kaiser Chiefs, Incubus en Flogging Molly, naast de headliners, er nog bij.
Hoe ik er verder voor sta? Moe, en helaas twee onvoldoendes voor de tentamenweek. Spelling was, naar verwachting, een onvoldoende, helaas filosofie ook. Dat wordt een herkansing dus.
Stiekem vind ik de nieuwe plaat van Kane wel goed, ondanks dat ik een hekel heb aan het stemgeluid van Dinand Woesthoff. Die overigens geeneens Dinand heet, maar heel anders. Ach, je moet wat he.
Abonneren op:
Posts (Atom)