Alweer een week geleden sinds mijn laatste blog.
Vandaag weer een zaterdag zoals ik ze al zovaak heb meegemaakt. Te laat uit bed komen, een uur lang ontbijten met de Volkskrant, douchen, aankleden, computer, de was doen, werken, en vanavond weer Mike zien.
Vandaag kreeg ik een aparte, doch leuke vraag. Namelijk, of ik misschien een tekst voor een powermetal liedje zou kunnen schrijven. Ik ben zelf nog niet zo heel lang bekend met het fenomeen powermetal, maar ik moet zeggen, stiekem vind ik het gewoon hele vette muziek, ondanks het hoge uitsloversgehalte en de metal-verheerlijkende teksten ("We will riiiiiiise!").
Maargoed, de band van vriend Mike voor wie ik de tekst ga schrijven is al bezig met het schrijven van de opzwepende powermetalriffs, en ik moet nu nog een onderwerp bedenken voor de tekst. Ik heb echter geen idee hoe het liedje gaat, hoe lang ie moet zijn en waar het in godsnaam over moet gaan.
Om inspiratie op te doen heb ik wat teksten van metalbands als Hammerfall opgezocht.
Die gaan ongeveer zo:
Behold the skies, the port of heaven
Take the stairway down to hell
The gate is open, live the curse
We set aside our dreams and visions
We are one, we will unite
At the Threshold of the universe
WE WILL RIIIIIISE!
Conclusie: veel woorden gebruiken die je in een normale conversatie nooit zou gebruiken.
Ik begin het te voelen. De powermetal-emotie. Het moet Groots worden. Verheerlijkend. Het moet melodisch zijn, en zo in elkaar zitten dat een man met een verschrikkelijk hoge stem het moeiteloos kan zingen. Wauw. Ja, het gaat 'm helemaal worden.
Allied forces, mighty brethen, in a vesture of decay..
zaterdag 26 januari 2008
zaterdag 19 januari 2008
Zes maanden
Ja. Zes maanden alweer. De helft van een jaar. Een miniscuul deel van een mensenleven. Maar zes maanden is de tijd die ik inmiddels heb doorgebracht met Mike, en hij heeft daarmee al mijn records op het gebied van relaties verbroken.
Ten eerste: dit is de eerste relatie waarbij ik het idee heb van whow! hier wil ik nog wel mee verder.
Ten tweede: ik ben niet bang om voor de zomer een vakantie te boeken voor ons twee. Daarbij zie ik ook niet op tegen de midweek Zeeland met mijn familie, oma, en Mike. Geen gevaar, geen twijfel.
Ten derde: het gaat voorbij het oppervlakkige. Het is meer dan fijn om iemand te hebben met wie je kan lachen, echt verschrikkelijk veel lol kan maken en gewoon urenlange gesprekken mee kan hebben.
Na, genoeg geslijm. Het is wel allemaal waar, dat wel. Ik ga nu aan onze hoera-we-hebben-zes-maanden-cd beginnen. Vaak zijn we lekker kritisch op elkaars muziekkeuze, hoewel die qua stijl nog vrij dicht bij elkaar ligt. Het resultaat: we maken allebei een cd, met daarop liedjes waarvan we vinden dat de ander die eeeigenlijk wel goed moet vinden. Dat is nog eens werken aan je relatie, niet waar?
Hoe sta ik er verder voor? Druk, druk. De nog te lezen kranten stapelen zich op en op mijn what-to-do lijstje is nog bar weinig afgestreept. Achja. Ik heb mooi wel weer drie achten voor filosofie binnengesleept.
Tot zover.
Ten eerste: dit is de eerste relatie waarbij ik het idee heb van whow! hier wil ik nog wel mee verder.
Ten tweede: ik ben niet bang om voor de zomer een vakantie te boeken voor ons twee. Daarbij zie ik ook niet op tegen de midweek Zeeland met mijn familie, oma, en Mike. Geen gevaar, geen twijfel.
Ten derde: het gaat voorbij het oppervlakkige. Het is meer dan fijn om iemand te hebben met wie je kan lachen, echt verschrikkelijk veel lol kan maken en gewoon urenlange gesprekken mee kan hebben.
Na, genoeg geslijm. Het is wel allemaal waar, dat wel. Ik ga nu aan onze hoera-we-hebben-zes-maanden-cd beginnen. Vaak zijn we lekker kritisch op elkaars muziekkeuze, hoewel die qua stijl nog vrij dicht bij elkaar ligt. Het resultaat: we maken allebei een cd, met daarop liedjes waarvan we vinden dat de ander die eeeigenlijk wel goed moet vinden. Dat is nog eens werken aan je relatie, niet waar?
Hoe sta ik er verder voor? Druk, druk. De nog te lezen kranten stapelen zich op en op mijn what-to-do lijstje is nog bar weinig afgestreept. Achja. Ik heb mooi wel weer drie achten voor filosofie binnengesleept.
Tot zover.
vrijdag 18 januari 2008
Verslaggeving 20/11
Zo'n twee maanden geleden werden wij, eerstejaars studenten journalistiek, tijdens de eerste les verslaggeving erop uit gestuurd. In groepjes van twee de Uithof over, op zoek naar een geschikte kantine om een mooi sfeerverslag over te schrijven. Niels S. en ik werden naar de kantine van de faculteit wis- en scheikunde gestuurd, het Kruyt-gebouw, gestuurd. Het resultaat: dit stukje en een heleboel lovende woorden (plus de beoordeling: een 8) van de leraar.
In de kantine van het Kruyt-gebouw worden je nachtmerries werkelijkheid
Om half drie precies is de kantine van de faculteit Scheikunde op de Uithof, beter bekend als het Kruyt-gebouw, vrijwel uitgestorven. Sterker nog, afgezien van een enkele schoonmaakster die de laatste stofjes van een steriel witte tafel afveegt, lijkt het er niet op dat hier vandaag al enige activiteit heeft plaatsgevonden. Het is niets meer als een zaal die uit verveling wordt schoongehouden.
De twee planten die de ruimte, ongeveer met een grootte van een aantal klaslokalen, van zuurstof voorzien zien er uitgedroogd uit. Gedestilleerd water is blijkbaar niet voedzaam genoeg voor dit groen. Ook de cappuccino uit een van de twee automaten lijkt een niet te definieren brouwsel met hoog misselijkheidsgehalte van eigen bodem.
Ah, eindelijk bezoekers. Ze lijken al gewend te zijn aan het feit dat hier nergens een bar, laat staan een buffet met gezellige kantinejuffrouw te vinden is en trekken met somber gezicht hun zak voorgesneden volkorenbrood van de dichtsbijzijnde Spar tevoorschijn.
Het ontbreken van een buffet is niet het enige wat hier te wensen overlaat. De mintgroene stoelen en het laagpolige tapijt lijken erop te wijzen dat hier sinds 1982 niets meer aan het interieur gedaan is. Jan des Bouvrie zou bij het zien van deze inrichting spontaan een rolberoerte krijgen. Grote borden die door de hele ruimte aan de kappen van de tl-buizen hangen maken nog eens duidelijk dat roken ten strengste verboden is. Dit alles maakt samen met het ontbreken van menselijk gezelschap en voedsel de kantine tot een kil, weinig uitnodigend consumptiehok.
Een paar verbaasd kijkende studenten van midden twintig die onder de brandschone ramen met zwaar versleten vitrage zitten te studeren vinden het ook wel jammer dat hun kantine er niet als een 'echte kantine' uitziet. 'Maarja, je raakt eraan gewend. En het past ook wel bij het gebouw. En ons eten nemen we mee van thuis of halen we elders'.
Wanneer je in een kantine als deze zit blijkt ook hoezeer geur de juiste sfeer kan brengen. Waar je in een normale kantine zit te watertanden van de damp van verse warme broodjes met kaas en rundvleessoep ruikt het hier waarnaar het in het hele gebouw naar ruikt: chemische explosies.
Het is duidelijk. De kantine van het Kruyt-gebouw is zonder enige twijfel het meest mislukte experiment ooit uitgevoerd door de Scheikundigen aan de Uithof.
In de kantine van het Kruyt-gebouw worden je nachtmerries werkelijkheid
Om half drie precies is de kantine van de faculteit Scheikunde op de Uithof, beter bekend als het Kruyt-gebouw, vrijwel uitgestorven. Sterker nog, afgezien van een enkele schoonmaakster die de laatste stofjes van een steriel witte tafel afveegt, lijkt het er niet op dat hier vandaag al enige activiteit heeft plaatsgevonden. Het is niets meer als een zaal die uit verveling wordt schoongehouden.
De twee planten die de ruimte, ongeveer met een grootte van een aantal klaslokalen, van zuurstof voorzien zien er uitgedroogd uit. Gedestilleerd water is blijkbaar niet voedzaam genoeg voor dit groen. Ook de cappuccino uit een van de twee automaten lijkt een niet te definieren brouwsel met hoog misselijkheidsgehalte van eigen bodem.
Ah, eindelijk bezoekers. Ze lijken al gewend te zijn aan het feit dat hier nergens een bar, laat staan een buffet met gezellige kantinejuffrouw te vinden is en trekken met somber gezicht hun zak voorgesneden volkorenbrood van de dichtsbijzijnde Spar tevoorschijn.
Het ontbreken van een buffet is niet het enige wat hier te wensen overlaat. De mintgroene stoelen en het laagpolige tapijt lijken erop te wijzen dat hier sinds 1982 niets meer aan het interieur gedaan is. Jan des Bouvrie zou bij het zien van deze inrichting spontaan een rolberoerte krijgen. Grote borden die door de hele ruimte aan de kappen van de tl-buizen hangen maken nog eens duidelijk dat roken ten strengste verboden is. Dit alles maakt samen met het ontbreken van menselijk gezelschap en voedsel de kantine tot een kil, weinig uitnodigend consumptiehok.
Een paar verbaasd kijkende studenten van midden twintig die onder de brandschone ramen met zwaar versleten vitrage zitten te studeren vinden het ook wel jammer dat hun kantine er niet als een 'echte kantine' uitziet. 'Maarja, je raakt eraan gewend. En het past ook wel bij het gebouw. En ons eten nemen we mee van thuis of halen we elders'.
Wanneer je in een kantine als deze zit blijkt ook hoezeer geur de juiste sfeer kan brengen. Waar je in een normale kantine zit te watertanden van de damp van verse warme broodjes met kaas en rundvleessoep ruikt het hier waarnaar het in het hele gebouw naar ruikt: chemische explosies.
Het is duidelijk. De kantine van het Kruyt-gebouw is zonder enige twijfel het meest mislukte experiment ooit uitgevoerd door de Scheikundigen aan de Uithof.
donderdag 17 januari 2008
Studiemateriaal
Aantekeningen, Media-Ethiek, readers, een hele stapel Volkskranten, boeken, boeken, en nog eens boeken.. het hoort allemaal bij mijn studiemateriaal.
Nu mijn opdrachten voor filosofie succesvol zijn afgerond en opgestuurd naar het e-mailadres van de betreffende docent, kan ik me vol overgave gaan storten op volgende week: vier tentamens verspreid over twee dagen. Het lijkt altijd heel weinig wanneer je in je agenda kijkt en ziet dat er maar twee echte 'leervakken' zijn. Wat een beetje jammer is, is dat je voor het ene vak 500 pagina's plus aantekeningen moet leren, en voor het andere vak kranten van twee weken, en twee boeken van 3 a 400 pagina's each. Achja, en dan wat schrijfwijzers, en mijn engelse kijk- en luistervaardigheid oefenen.
Ik kom er allemaal wel doorheen, maar ik ben toch weer blij als het woendagavond allemaal achter de rug is.
dinsdag 15 januari 2008
Hitsige kat
Wij mensen hebben geen officiele paringstijd. Sterker nog, wanneer we er eenmaal aan zijn begonnen, houden we meestal niet meer op. Het hele jaar door, in een zweterig tentje of in een koude schuur, kan er gepaard worden. Bij dieren is dat meestal anders. De jongen dienen in de lente of in de zomer geboren te worden, vermoedelijk omdat de jongen beter groeien wanneer het warm is. Het gevolg hiervan is wel dat de meeste dieren, afhankelijk van de draagtijd, op zoek gaan naar een partner rond het einde van de winter.
Mijn kat, geboren afgelopen mei, heeft nu de tijd bereikt dat hij 'vruchtbaar' is. Of nouja, vruchtbaar, zegmaar puberaal. Hij heeft nog hardere schijt aan onze regels dan voorheen, hij eet alsof zijn leven ervan afhangt en verkent zijn territorium steeds enthousiaster. Blijkbaar dwingen zijn hormonen hem er op dit moment toe om op zoek te gaan naar een mooie poes, die hij kan verleiden om vervolgens met zijn nog altijd kleine gestalte te bespringen. Gevolg: kat Jack rent naar buiten, ziet dat er niemand buiten is, rent weer naar binnen. Zodra hij ook maar het minste of geringste geluid hoort staat Jack alweer te miauwen bij de deur, en te horen aan het volume van zijn gemauw is het bijna een bevel. Waarna wij zuchtend maar weer de deur open maken, en hij weer op jacht kan, de krolse kat uithangen.
Dit alles is zo'n drie weken geleden begonnen. Sindsdien is het van kwaad naar erger geworden, en zo gebeurde het dat kat Jack gisterenavond niet meer wist waar hij het zoeken moest van geilheid.
Na zijn vaste ritueel (om negen uur 's avonds samen met het jongste broertje mee naar boven - paar uur slapen - rond elf uur weer naar beneden - eten - zeuren om nog meer eten) merkte hij op dat er een mooi exemplaar van het vrouwlijke geslacht buiten in zijn territorium rondliep. We hoorden haar geluiden maken, en Jack hoorde dit duidelijk ook. Hij begon te ijsberen over de leuningen van de bank voor het raam. Zo nu en dan legde hij zijn poten tegen het glas aan, om te kijken of hij er echt niet doorheen kon. Hoopvol naar ons kijkend mauwde hij zachtjes, terwijl hij probeerde de poes niet uit het oog te verliezen. Na een tijdje was hij het zat dat wij rustig op de bank bleven zitten en de deur maar niet open maakten, dus hij besloot voor de harde aanpak te gaan. Met rinkelend belletje huppelt hij naar mij toe, begint te spinnen en me kopjes te geven. Na een tijdje bijt hij zachtjes in mijn hand en probeert hij me over te halen mee te lopen naar de deur. Uiteraard reageer ik hier niet op, het is al elf uur geweest, hij moet zo naar bed! Nu wordt hij echter echt boos. Harder en harder mauwt hij, tegen het raam op springend. Eindelijk druipt de poes af. Ze houdt op met haar krolse geluiden, en gaat op zoek naar een andere vruchtbare mannetjespoes. Teleurgesteld gaat kat Jack met zijn buik tegen een muur aan liggen. Hij zucht nog eens diep, en het lijkt erop alsof hij weet dat dit een van zijn laatste kansen is geweest. Ik heb altijd al het idee gehad dat katten je gewoon kunnen verstaan als je aan de telefoon met de assistente van de dierenarts spreekt: "Ja, goedenmiddag, met Marit van Leeuwen. Ik wou graag een afspraak maken om mijn kat Jack te laten castreren. Ja het is echt nodig. Acht maanden oud. Walmolen. Ja klopt. Woensdag? Perfect. Ja prima. Oke, is geregeld. Tot dan!"
Vandaag is het dinsdag, vanavond zal Jack zijn laatste maal als vruchtbare kater krijgen. Het voelt toch raar: uit ervaring weet ik dat katten na zo'n ingreep, die toch relatief klein is (sneetje - ballen eruit - sneetje dicht), vaak veranderen. Het lijkt wel alsof je een stukje vuur dooft. Wie weet zullen ze nog wel seks hebben, hoewel ik niet weet of dat uberhaupt kan zonder hun testikels. Ach ja. Het zij zo. Sorry, Jack.
Mijn kat, geboren afgelopen mei, heeft nu de tijd bereikt dat hij 'vruchtbaar' is. Of nouja, vruchtbaar, zegmaar puberaal. Hij heeft nog hardere schijt aan onze regels dan voorheen, hij eet alsof zijn leven ervan afhangt en verkent zijn territorium steeds enthousiaster. Blijkbaar dwingen zijn hormonen hem er op dit moment toe om op zoek te gaan naar een mooie poes, die hij kan verleiden om vervolgens met zijn nog altijd kleine gestalte te bespringen. Gevolg: kat Jack rent naar buiten, ziet dat er niemand buiten is, rent weer naar binnen. Zodra hij ook maar het minste of geringste geluid hoort staat Jack alweer te miauwen bij de deur, en te horen aan het volume van zijn gemauw is het bijna een bevel. Waarna wij zuchtend maar weer de deur open maken, en hij weer op jacht kan, de krolse kat uithangen.
Dit alles is zo'n drie weken geleden begonnen. Sindsdien is het van kwaad naar erger geworden, en zo gebeurde het dat kat Jack gisterenavond niet meer wist waar hij het zoeken moest van geilheid.
Na zijn vaste ritueel (om negen uur 's avonds samen met het jongste broertje mee naar boven - paar uur slapen - rond elf uur weer naar beneden - eten - zeuren om nog meer eten) merkte hij op dat er een mooi exemplaar van het vrouwlijke geslacht buiten in zijn territorium rondliep. We hoorden haar geluiden maken, en Jack hoorde dit duidelijk ook. Hij begon te ijsberen over de leuningen van de bank voor het raam. Zo nu en dan legde hij zijn poten tegen het glas aan, om te kijken of hij er echt niet doorheen kon. Hoopvol naar ons kijkend mauwde hij zachtjes, terwijl hij probeerde de poes niet uit het oog te verliezen. Na een tijdje was hij het zat dat wij rustig op de bank bleven zitten en de deur maar niet open maakten, dus hij besloot voor de harde aanpak te gaan. Met rinkelend belletje huppelt hij naar mij toe, begint te spinnen en me kopjes te geven. Na een tijdje bijt hij zachtjes in mijn hand en probeert hij me over te halen mee te lopen naar de deur. Uiteraard reageer ik hier niet op, het is al elf uur geweest, hij moet zo naar bed! Nu wordt hij echter echt boos. Harder en harder mauwt hij, tegen het raam op springend. Eindelijk druipt de poes af. Ze houdt op met haar krolse geluiden, en gaat op zoek naar een andere vruchtbare mannetjespoes. Teleurgesteld gaat kat Jack met zijn buik tegen een muur aan liggen. Hij zucht nog eens diep, en het lijkt erop alsof hij weet dat dit een van zijn laatste kansen is geweest. Ik heb altijd al het idee gehad dat katten je gewoon kunnen verstaan als je aan de telefoon met de assistente van de dierenarts spreekt: "Ja, goedenmiddag, met Marit van Leeuwen. Ik wou graag een afspraak maken om mijn kat Jack te laten castreren. Ja het is echt nodig. Acht maanden oud. Walmolen. Ja klopt. Woensdag? Perfect. Ja prima. Oke, is geregeld. Tot dan!"
Vandaag is het dinsdag, vanavond zal Jack zijn laatste maal als vruchtbare kater krijgen. Het voelt toch raar: uit ervaring weet ik dat katten na zo'n ingreep, die toch relatief klein is (sneetje - ballen eruit - sneetje dicht), vaak veranderen. Het lijkt wel alsof je een stukje vuur dooft. Wie weet zullen ze nog wel seks hebben, hoewel ik niet weet of dat uberhaupt kan zonder hun testikels. Ach ja. Het zij zo. Sorry, Jack.
maandag 14 januari 2008
No. 1
Tsja, alles moet ergens beginnen. Zo ook een blog. Ik weet van mezelf dat ik niet goed ben in 'beginnen', ik moet altijd een zeer sterke drijfveer of motivatie hebben. Maar als die eerste streep eenmaal gepasseerd is dan gaat het ineens hard. Zodra er een eindresultaat in zicht komt, wil ik daar naartoe werken.
Wat precies het eindresultaat van een blog is weet ik niet, maar aangezien ik vaak nogal sterke schrijf-drang heb vond ik dit een goede manier om mezelf te 'uiten'.
Achja. En dan nog even voor de mensen die mij nog niet kennen:
Marit, zeventien-en-een-half jaar oud, opleiding journalistiek aan de HU te Utrecht, woont nog thuis temidden van twee broertjes en een zusje, een vader en een moeder, gaat over zes dagen al een halfjaar met haar lief.
Op het moment ben ik hard bezig met het afronden van het tweede blok van het eerste jaar van mijn opleiding, en dat brengt een aparte paradox met zich mee: stress tegenover verveling. Stress, want er moeten nogal wat opdrachten ingeleverd worden. In je eerste jaar kan ik me geen studievertraging veroorloven, dus het moet gedaan worden. En dat is dus juist wat me zo tegenstaat. Dus, drie dagen voor de deadlines ben ik nog nergens aan begonnen. Gevolg: verveling, want ik doe niks, terwijl ik speciaal voor de afronding van blok 2 een week vrij heb gekregen.
Dan wil ik graag deze blog afsluiten met een quote uit de Volkskrant, katern Het Betoog, van afgelopen zaterdag: "Huilen maar, Hillary, Huilen maar."
Wat precies het eindresultaat van een blog is weet ik niet, maar aangezien ik vaak nogal sterke schrijf-drang heb vond ik dit een goede manier om mezelf te 'uiten'.
Achja. En dan nog even voor de mensen die mij nog niet kennen:
Marit, zeventien-en-een-half jaar oud, opleiding journalistiek aan de HU te Utrecht, woont nog thuis temidden van twee broertjes en een zusje, een vader en een moeder, gaat over zes dagen al een halfjaar met haar lief.
Op het moment ben ik hard bezig met het afronden van het tweede blok van het eerste jaar van mijn opleiding, en dat brengt een aparte paradox met zich mee: stress tegenover verveling. Stress, want er moeten nogal wat opdrachten ingeleverd worden. In je eerste jaar kan ik me geen studievertraging veroorloven, dus het moet gedaan worden. En dat is dus juist wat me zo tegenstaat. Dus, drie dagen voor de deadlines ben ik nog nergens aan begonnen. Gevolg: verveling, want ik doe niks, terwijl ik speciaal voor de afronding van blok 2 een week vrij heb gekregen.
Dan wil ik graag deze blog afsluiten met een quote uit de Volkskrant, katern Het Betoog, van afgelopen zaterdag: "Huilen maar, Hillary, Huilen maar."
Abonneren op:
Posts (Atom)