Onder het stof vandaan

Na echt bijna een half jaar niet meer gespeeld te hebben, heb ik gisteren weer mijn gitaar onder het stof vandaan gehaald. Ik ben nooit echt goed geweest in gitaarspelen, heb het wel altijd leuk gevonden. Echter, zoals bij veel dingen, heb ik wel altijd een bepaalde drijfveer nodig om te spelen. Voor mij werkt het gewoon niet om iets op te pakken en iets ermee te doen, zonder doel. Nu had ik een nieuw doel: ik krijg gitaarles van vriend Mike en ik had de dag daarvoor (zondag dus) een paar liedjes geleerd, beginnend bij het niveau-Ramones. Dat is makkelijk te doen, zo'n drie akkoorden per liedje.

Gisteren dus een half uur gespeeld, mijn fototoestel had zelfs nog tijd er een foto van te maken:

Vreemde delicatessen en oude bekenden

Bepaalde dingen zijn voor sommige mensen heel normaal, terwijl die voor anderen totaal onbekend kunnen zijn. Zo is het ook met insecten eten. In veel Afrikaanse en Aziatische landen is dit al honderden jaren een ware delicatesse, sprinkhanen worden daar in het wild gevangen en geroosterd, om daarna de vleugels en pootjes eraf te trekken en ze met tientallen tegelijk te verorberen. In de Lion King zien ze er zelfs bijna smakelijk uit. Nadat de leeuw Simba eerst een vies gezicht trekt bij het zien van al die krioelende beestjes proeft hij ze toch, om vervolgens uit te roepen "slijmerig... maar smakelijk!"
Bij mij ging het ook ongeveer zo. Het hele verhaal begon met het bedenken van welke items we nou weer gingen produceren voor de Campusradio-vrijdag.

Ik was de dag daarvoor bij toeval op een kort filmpje van RTV utrecht gestuit waarbij een verslaggever een delicatessewinkel in Utrecht bezocht, om de nieuwste aanwinst te bewonderen: insecten voor te eten. Kort, niet erg diepgaand interview met de eigenaar, er werden een paar klanten gefilmd die de beestjes gingen proeven. Dat was televisie, 'wij bij radio', konden dat nog wel eens gladjes overdoen. Dus ging ik, na een belletje naar de betreffende winkel aan de Nachtegaalstraat te Utrecht, met mijn Marantz-recordsetje op pad. Uiteraard begon het te regenen, dus ik kwam als een verzopen kat in die winkel aan. De eigenaar stond mij vriendelijk te woord en het is opzich een leuk interview geworden. Toen kwam natuurlijk de vraag waar ik me al de hele ochtend op heb zitten... verheugen? "Ehm, zou ik er misschien een paar mogen proeven..?" Uiteraard mocht dat, en ik kreeg als eerste de meelwormen toegereikt. Ze zagen er nog behoorlijk levend uit, maar de eigenaar verzekerde me dat ze echt dood waren en dat het alleen leek alsof ze nog leefden omdat ze zo glibberig waren. He, lekker. Voorzichtig stak ik er een in mijn mond. Ik durfde er bijna niet op te kauwen, ik ben altijd bang voor dingen die vies zijn om op te kauwen. Toch was dat onvermijdelijk, en ik hoorde het wormpje met veel geknars vermaald worden in mijn mond. De winkelier lachte, want blijkbaar ging mijn gezicht van heel vies en onwillig kijkend naar verbaasd en opgelucht - hakuna matata, het was best lekker! "Het smaakt een beetje naar... nootjes! Nieteens naar dieren!" Eigenlijk best lekker dus, hoewel de psychologische drempel behoorlijk groot was. Daarna kwam de sprinkhaan, die er nog meer als een echt levend beest uit zag dan de meelwormen. Terwijl de sprinkhaan me nog boos aankeek werden de pootjes, vleugels en tenslotte het hoofd eraf geplukt. Deze knarste iets harder maar smaakte vrijwel hetzelfde. Vanwege het hogere knarsgehalte vond ik die toch wat minder lekker, en koos ervoor om een zakje meelwormen mee naar huis te nemen zodat ik er meer mensen mee kon terroriseren. Later, op straat, is het me gelukt ze aan twee hard giechelende meisjes te voeren, die precies dezelfde reactie hadden. Nou goed, het resultaat is op http://typo3.ivm.hu.nl/typo3/index.php?id=8049 te beluisteren.

Dan nog de oude bekenden. Vrijdagavond stond ik in de keuken met Mike, toen ik door het raam iemand de voordeur zag naderen. Toen ik zag wie het was, keek ik waarschijnlijk nog verraster dan toen ik ontdekte dat meelwormen best lekker waren. Het was een oude vriendin, die van mijn nulde tot ongeveer mijn twaalfde toch wel mijn allerbeste vriendin was. Ik herinner me niet zo heel veel meer van vroeger, maar in wat ik me nog herinner kwam zij vrijwel altijd voor. Nu had ik haar al een hele tijd niet gezien, laat staan eens goed gesproken, en nu stond ze voor de deur. Weliswaar kwam ze voor de buurvrouw, maar ze kwam toch even langs. Ik bleef me erover verwonderen hoe erg ze was veranderd. Ik herkende haar nog wel, en ze was nog steeds dezelfde persoon, maar tegelijkertijd zo veranderd. Het was echt fijn om weer bij te praten, en natuurlijk worden er dan weer herinneringen opgehaald.

Hmm, good old times.

Wauw!

Wat een Pinkpop-lineup! Aangezien ik op het moment van de persconferentie op school/utrecht centraal was, heb ik het niet zelf live kunnen volgen, maar ik werd via sms en bel geupdate door vriendje Mike. Ik heb veel vreemde blikken geoogst met mijn enthousiaste geschreeuw.

Ziehier!

Vrijdag 30 mei:

Metallica
Incubus
Floggin Molly
Alter Bridge
SAT2D
Porcupine Tree

Zaterdag 31 mei

Foo Fighters
Kaiser Chiefs
Editors
KT Tunstall
Moke
The Verve
Novastar
Bad Religion
Groove Armada
Justice

Zondag 1 juni

Rage Against The Machine
Queens of the Stone Age
Racoon
Gavin Degraw
Fiction Plane
Counting Crows
Serj Tankian
Hives
Cavallera Conspiracy
Wombats
Patrick Watson
Kate Nash
Pete Murray
Saybia
Roisin Murphy

Dat wordt genieten, zou ik zeggen. Queens of the stone age, Bad religion, the Hives, the Verve, Kaiser Chiefs, Incubus en Flogging Molly, naast de headliners, er nog bij.

Hoe ik er verder voor sta? Moe, en helaas twee onvoldoendes voor de tentamenweek. Spelling was, naar verwachting, een onvoldoende, helaas filosofie ook. Dat wordt een herkansing dus.

Stiekem vind ik de nieuwe plaat van Kane wel goed, ondanks dat ik een hekel heb aan het stemgeluid van Dinand Woesthoff. Die overigens geeneens Dinand heet, maar heel anders. Ach, je moet wat he.